Szymon

Imię Szymon (Symeon) pochodzi z hebrajskiego shime'on – "Bóg wysłuchał". W czasach Pana Jezusa należało do częściej spotykanych. Nosił je pobożny starzec, któremu Duch Święty objawił, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza i który podczas Ofiarowania w świątyni wziął małego Pana Jezusa na ręce i nazwał Go "światłem na oświecenie pogan" (Łk 2, 25–29). Imię to nosił także św. Piotr, zanim Pan Jezus nadał mu nowe imię. Pismo święte wymienia także Szymona Cyrenejczyka, który pomagał Panu Jezusowi dźwigać krzyż w Jego ostatniej drodze. Ewangelia wg św. Łukasza wymienia Szymona faryzeusza, który zaprosił Pana Jezusa na ucztę, a według św. Jana Ewangelisty imię to nosić miał ojciec Judasza Iskarioty. O św. Szymonie Ewangelie wspominają tylko trzy razy. Św. Mateusz i św. Marek nazywają go Kananejczykiem, a św. Łukasz mówi o nim Szymon Gorliwy (Zelota). Z tego powodu niektórzy uważają, że zanim został uczniem Pana Jezusa, Szymon był faryzeuszem. Faryzeusze w czasach rozprzężenia moralnego pod wpływem pogańskich kultur usiłowali zachować i utrzymać czystość religii Mojżeszowej. Zeloci stanowili wśród nich bardzo silne stronnictwo. Należał do nich przed swoim nawróceniem także św. Paweł. Szymon zawsze wymieniany jest razem z apostołami Judą Tadeuszem i Jakubem Młodszym. Z tego powodu też niektórzy sądzą, że obaj apostołowie byli braćmi św. Szymona. Tradycja chrześcijańska potwierdza te domysły. Podaje też, że po śmierci apostołów Jakuba Starszego i Jakuba Młodszego zasiadł na stolicy jerozolimskiej. Co do śmierci św. Szymona tradycja podaje kilka wersji. Według jednej z nich miał ponieść śmierć w Jerozolimie za panowania cesarza Trajana, w wieku ponad 100 lat. Według niektórych przekazów św. Szymon miał zostać ścięty. Według innych przekazów głosił Ewangelię wraz ze św. Judą Tadeuszem nad Morzem Czerwonym i w Egipcie, lub też w Babilonii i Palestynie, albo w Syrii, Mezopotamii i Persji. Razem też mieli ponieść śmierć męczeńską, chociaż część tradycji nie potwierdza tej wersji. Tradycja podaje też kilka równych wersji śmierci świętego Szymona: raz mówi się o ścięciu mieczem, innym razem o zabiciu Judy Tadeusza i Szymona maczugą (lub pałką) albo włócznią, a inne źródła (raczej jednak późniejsze) podają, że został przepiłowany drewnianą piłą. Dlatego też w ikonografii św. Szymon jest przedstawiany z bardzo różnymi narzędziami męczeństwa: piłą, włócznią, maczugą, mieczem albo ołowiem; czasem z rybą. Czasem trzyma także krzyż, a prawie zawsze księgę. Poza tym ukazywany był prawie wyłącznie razem ze św. Judą Tadeuszem, co może właśnie wskazywać na razem poniesioną śmierć. Według świadectwa mnicha Epifaniusza z IX wieku ciało św. Szymona spoczywało w Nicopolis w Bułgarii, w kościele wystawionym ku jego czci. Obecnie relikwie św. Szymona i św. Judy Tadeusza mają znajdować się w Rzymie w bazylice św. Piotra w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Część relikwii św. Szymona ma posiadać również Tuluza (Francja). Święty Szymon jest patronem farbiarzy, grabarzy, wytwórców wyrobów skórzanych, tkaczy, murarzy, pracowników leśnych i drwali, a także patronem beznadziejnych przypadków.

Juda Tadeusz

Imię Judy było od dawna czczone w narodzie żydowskim – takie imię nosił jeden z synów Jakuba, czyli Izraela. Imię to znaczy "godny czci" (z hebr. Jehuda). W gronie apostołów dwóch nosiło to imię: Juda Tadeusz i Judasz Iskariota (zniekształcone: Juda z [miasta] Kariot). Judzie do imienia nadano przydomek Tadeusz, co znaczyło "odważny". Nie wiadomo, dlaczego nadano mu ten przydomek. O życiu św. Judy Tadeusza nie wiemy prawie nic. Wiemy jedynie z Ewangelii, że był bratem apostoła Jakuba Młodszego. Nazywany jest także "bratem Pańskim", choć nie wiadomo, jaki stopień pokrewieństwa łączył go z Jezusem. Możliwe, że jego bratem był też apostoł Szymon, ale to nie jest pewne. Prawdopodobnie jego matką była Maria Kleofasowa, o której wspominają Ewangelie. Juda Tadeusz zostawił nam List, który obecnie należy do ksiąg Nowego Testamentu. W tym liście nazywa sam siebie bratem Jakuba. Z listu tego możemy wyciągnąć wniosek, że był człowiekiem wykształconym. Niewiele więcej o Judzie Tadeuszu mówi nam tradycja starochrześcijańska. Hegezyp, który żył w II wieku, podaje, że apostoł był żonaty, gdy przystępował do grona uczniów Jezusa. Musiał też mieć dzieci, gdyż historyk Euzebiusz wspomina o wnukach Judy. Późniejsze świadectwa podają, że po Zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii; część wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Część tradycji podaje, że razem ponieśli śmierć męczeńską. Inni mówią, że Szymon został zabity w Jerozolimie, a Juda Tadeusz prawdopodobnie w Libanie lub w Persji. Niektórzy uważają, że Juda Tadeusz był tym apostołem, który przekazał płótna grobowe Pana Jezusa (Całun Turyński) królowi Abgarowi w Edessie. Inni jednak sądzą, że uczniem tym nie był nikt z Dwunastu, lecz któryś z drugiego kręgu uczniów Jezusa. Św. Juda Tadeusz odbiera szczególny kult w kościele św. Kwintyna w Moguncji w Niemczech. Święto jego obchodzone jest 28 października, razem ze świętem Szymona apostoła, z którym razem miał odbywać wędrówki misyjne. Na wschodzie jego święto przypada 19 czerwca. Ikonografia przedstawia św. Judę Tadeusza z włócznią lub pałką w ręku, od których miał ponieść męczeńską śmierć, albo z wizerunkiem Jezusa w ręku – na pamiątkę wydarzeń w Edessie. Św. Juda Tadeusz uważany jest za patrona spraw beznadziejnych; jest też wzywany w szczególnych potrzebach. Z tego powodu w wielu kościołach w Polsce odbywają się raz w tygodniu specjalne nabożeństwa ku jego czci, połączone z odczytaniem próśb i podziękowań, jest także patronem szpitali i personelu medycznego. Relikwie św. Judy Tadeusza mają się obecnie znajdować w Rzymie, w Bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu.