Dzisiejsza liturgia słowa prowadzi nas ku sercu chrześcijańskiego doświadczenia: spotkaniu ze Zmartwychwstałym Panem, które przemienia życie.

W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich widzimy apostołów stających odważnie przed Sanhedrynem. Jeszcze niedawno przerażeni uciekali, a teraz bez lęku świadczą: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi”. Co się zmieniło? Spotkali Jezusa Zmartwychwstałego, doświadczyli Jego przebaczającej miłości i mocy Ducha Świętego. Odtąd nic nie mogło ich zatrzymać — nawet prześladowanie i cierpienie stawały się dla nich powodem radości, bo mogli cierpieć dla imienia Jezusa.

Psalm responsoryjny przypomina nam o tym samym doświadczeniu: „Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś”. Kto naprawdę doświadczył wyciągnięcia z otchłani grzechu, lęku i śmierci, ten nie może milczeć. Wybawienie domaga się świadectwa.

W Drugim Czytaniu z Apokalipsy św. Jana stajemy przed majestatyczną wizją nieba: niezliczone zastępy oddają chwałę Barankowi — Jezusowi, który został zabity, ale żyje na wieki. Ta scena przypomina nam, że cała historia świata zmierza ku uwielbieniu Boga. Zmartwychwstały Jezus jest centrum wszystkiego: On daje sens naszemu życiu i śmierci, pracy i cierpieniu, nadziei i tęsknocie.

Wreszcie Ewangelia ukazuje jedno z najpiękniejszych spotkań ze Zmartwychwstałym: cudowny połów ryb nad Jeziorem Tyberiadzkim i rozmowę Jezusa z Piotrem. Noc bezowocnego połowu to obraz naszego własnego wysiłku, gdy działamy tylko o własnych siłach. Ale z Jezusem nawet to, co wydaje się porażką, staje się miejscem łaski. Piotr — ten, który się zaparł — teraz trzykrotnie wyznaje miłość. Jezus nie wypomina mu zdrady. On pyta: „Czy miłujesz Mnie?”. W tej rozmowie rozbrzmiewa pełnia miłosierdzia i nowe posłanie: „Paś owce moje”.